Bir çam var ağlayan,
Sordum neden ağlarsın,
Dedi çok var budayan,
Sense bana bakmazsın.
O derdini, dökerken,
Ben de ona, gülerken,
Dedi, dinle gülmeden,
Başladı, dertlenmeye.
Çam iken, budadılar,
Benden, dalım aldılar,
Ağladım, bakmadılar,
Kim ki bu yaramazlar.
Budaklarım ağlarken,
Kabuklarım düşerken,
Elim kolum yeşilken,
Sarartıp, soldurdular.
Oysa güzeldi gölgem,
Neden kestiler bilmem,
Cahillere çok görmem,
Beni, kolsuz koydular.
Kısacık kaldı, boyum,
Akar gövdemde suyum,
Oysa ben çok boyluyum,
Onlar, güdük sandılar.
Dallarımda, kozaklar,
Bekler, başında kuşlar,
Yerken, döküp dururlar,
Onlar da, sormadılar.
İşte biz çamın, derdi,
Allah pek çok dal verdi,
Bir de cahil, kul verdi,
Hep dal kesen, oldular.
Yüksel Şanlı er.
27 Mart 2010-03-27