Duygular alabora olmuş
Özlem mi nefret mi belli değil.
Esir olmuş hoyrat dillere,
Sen dağda açan kardelenimdin.
Şimdi çölde açan susuz kaktüse
Dönmüşsün.
İnsan sevmeli, gerekirse sevdasına
Yanmalı, dilerse uğruna ölmeli
Vurgun yemişse her sefer kalleşce
Buna ne demeli
Betona çarptı kalbim
Buna gönül neylesin.
Şimdi sen can çekişiyorsun izbe köşelerde,
Hatırına yıktığın onca şeye rağmen
Gülümsüyorsun çiyanlara
Sahte yüzlerde vefa arıyorsun birkez
Beklemiyorum artık seni
Elemin, kederim olsa bile.
Senin gibisi gelmez bir daha
Öldürdün yürekteki sevgiyi
Sen beni düşününce unutmayacaksın
Bense... Beni sorma
Bir gülüşüne can verdiğim ana,
Sonsuz nefret ediyorum...