Yok Pek Düşmüyor Aklıma Artık
Ama Bazen Gelip Oturuyor Yüreğime
Öylece Engel Olunmaz Bir Şekilde
Atmak İstesem De Engel Olamıyorum
Atamıyorum Oturuyor Yüreğime
Eski Yaralarımı Da Dağlayarak
Bu Ne Yaman Bir Duygudurki
Yer Yer Gelip Oturur
Kapanmaya Yüz Tutmuş Yaramın Üzerine
Sanki Karşılaşmaktan Korkarcasına
Onca Emek Sarf Ederek İnşa Ettiğim
İlmek İlmek İşleyerek Bezediğim
Bu Bana Ait Dünyamın
Bir Depreme Kapılıp Yerlen Bir Olması
Fırtınada Savrularak Saga Sola Çarpması
Ve Bunları Yeniden Kurmaktandır Korkum
İçime Oturan Sıkıntıda Budur Bil
Ne Zaman Yurt Edinmekten Çıkarsa
Göçüp Giderse Başka Yüreklere
O An Belki Erer Rahata Yüreğim
Ne Zaman Çocukça Bir Gülümseme
Sararsa İçimi Bil Ki Yeniden
Başlamışım Düşünmeden Yaralarımı
Bu Hayata
Ve Yelken Açmışsam
Yeni Sevdalara,Aşklara
Oturup Onca Zaman Harcasam Da
Yeniden Kurmam Gereken Onca Şeye Rağmen
Düşürmeden Aklıma Yol Alıp Gideceğim
O Güzel Erişilmez Sandığım Dünyaya