Öyle bir tutkuluydun ki hayata başlarken… şimdiyse küçücük bir çiçek teselli ediyor seni… aradaki o büyük boşluğun adı, aşk olsa gerek.
Bir insan hiçbir şeydir, ancak hiçbir şey de bir insan değildir.
Tıpkı istanbul gibiydin; sana dokunmak, sana kapılmak, sana tapmak yenilgiyi daha baştan kabul etmekti.
Sevgili, öyle yanlış bir yerde ki bu dünya, ben seni en çok karanlıkta kaldığım zamanlar özlüyordum.
Yalnızım... Bunca acı tek bir söze nasıl sığabiliyordu?
Olmayan bir sevgiliyi inatla beklemek; utandırmaktır aşkı.
Masallar çocukken uyuyana kadar, büyüyünce uyanana kadarmış.
Nasıl da unuttuk,kimsesiz odalarda, işte vaktidir kendimizden kopmanın,dediğimiz o sonsuzluk anlarının bizi herkesten ayırdığını.
Seni unuturum diye yaşamaya başladığım her aşkı, ben yine seninle aldattım.
Ve o da benim gibi eğilip çıkarsın yarasını gizlediği yerden ve o da üstlensin bütün suçları. Tıpkı benim gibi yapsın o da, onu gören yarasını görsün önce. Çünkü o artık benim içimde gizli bir yerde değil, çok açıkta. Artık yüzümde olacak o yara.