Sensizlik içime dokunur,en çok akşamları,
Şehrin sessizliğinde kaybolurum,ararım ışıkları.
Hani benden ayrı olduğunu düşünürüm ya;
İşte o an,yitik olurum etrafımda,durur sanki dünya.
Sessizlik olunca anlarım,gözlerinde kaybolur gibi,
İşte o zaman,soğuk bir nefes kaplar içimi,
Gelsen diyorum hani ansızın, beklemeden seni,
Acının bu kadarı bana çok değil mi?
Uçsuz bucaksın sokaklarda dolaşasım var bu akşam,
Üstümde ne var bilmiyorum,umrumda da değil artık giyim kuşam.
Dağıtmışım zaten,bir tek kendimi alabilmişim,kafam bozuk.
Ortalığı yakıp,içesim var; ağzım abuk subuk.
Eyyy gönlüme bin katresi düşmüş bir gül yaprağı misali sevdiğim!
Görüyor musun? Dağ gibi oldu bu içimdeki sensiziliğim.
En çok,gözlerimi kapadığımda gelir aklıma, o gül cemalin
Açmak istemem saatlerce gözlerimi,
Korkum; kaybolacağından hayalinin.
Unutma ki, sen olmayınca kimsesizim,
İşte halim bu, sana söyleyim;
Sensizliğim; bitmişliğim.
Sensizliğim; sessizliğim sevgilim
Çiçek