Bırak kalsınlar konuldukları yerde acılar,
Bırak yaşandığı kadar yaşansın aramızda sıkışanlar...
Sen sadece benden gittin, benim içimden,
Ben sadece olduğum yerde kaldım, gittiğin yerde...
Soru sormadan aramızda anlaşılamayanlara yaptığımız yorumlar,
Ve hayatımızı zorlaştıran o tuhaf bakışlar...
Bırak kalsınlar...
Ne sen varsın evde ne de ben var olsam da yok olduğun yerde,
Şimdi sözlerin bittiği an, yaşananların hatırlandığı an işte...
Belki de sen ve ben değildik başrolde!
Garip gelebilir ama ben seni ilk günden beridir sevmiyorum,
Ne zaman aynı odada elimi nereye koyacağımı bilemeden karşında durdum,
O gün sana aşık oldum...
Öyle bir duygunun içinde öyle bir değişiyor ki insan,
Kendini anlıyor önce, kendini sevdiğini hatırlıyor,
Replikler gitgide aynı, roller gitgide sıcak...
Seyirciler gitgide uyuyor...
Biz sadece kendimize oynuyor gibiyiz...
Biz sadece kendimize ağlıyor gibiyiz...
Bırak aksınlar...
İçime akan zehir beni uyandırıyor bir gece vakti
Seni benden ayıran bu zehir utandırıyor beni kendime duyduğum acıma duygusundan!
Bırak acısınlar...
Tüm organlarım, tüm duygularım, tüm uykularım...
Bırak çürüsünler...
Bizim sürdüremediğimizi onlar nasıl sürdürsünler...
İşte şimdi kadınlığımın tümünü erkekliğinin tümüne bıraktım, al!
İki doğru hayat, nasıl bir tek yalanla yok olur anlayamadım hala...
Ah dedim...
Ah, keşke hep tahta bebeklerle oynasaydık,
Büyümeseydik hep cüce kalsaydık,
Yaşadıklarımızın farkında olmadan, bitenleri de hemen yeni başlangıçlarla kapatsaydık...
Delindik...
Zar gibi, uzun yollar gibi, atmosfer gibi...
Çürüdük, sevişirken masada unuttuğumuz elmalar gibi...
Kullandıkça paslanan demir korkuluklar gibi...
Eridik, dışarıda bırakılan ve kendi kendine bakteri üreten etler gibi...
Kokuştuk biz de işte sonunda!
Aşk bize de ilk perdede güzeldi...
Aşk bizde de mola vermişti...
Seyirciler bir nefes sigara peşinde,
Biz seninle ezberdeyiz replikleri yaşadığımız her yerde, kuliste...
Aşk bizde de son perdede bitermiş,
Bitti de!
Aşk hep tek bir sahnede iki perde oynanır,
Oynadık, oyun böyle!