ATEŞTEN ELBİSE
Bir kız vardı,ufak tefek
cıvılcıvıl her an her yerdeydi
oldukça neşeli sevecendi
fıkır,fıkır güleçti...
hayatla barışıktı,
ve bir gün...
ateşten elbise giydi...
bir günde hayatı karardı
kara bir bulut indi,
elindeki tüm mutluluğunu,
alıp götürdü,
gözleri görmüyordu
kapılmıştı duygu seline
o an güneşi söndü
kuşları çiçekleri
denizi yıldızları
göremeyecekti...
sevmişti ve terk edilmişti
baharları kışa döndü
sevmenin aşkın,
bedeli bu kadar
ağır olabilirmiydi?
siz hiç sevmenin,
karşılığında,
hayatınızı verdinizmi?
hemde hayattayken,
hayatsız kaldınızmı?
ikinci hayat
hayatınıza giren
ikinci kişiyle başlar...
bu ikinci hayattan
kim ateşten elbise giydi?
giyilip çıkartılmayan
ateşte yandınızmı sizde?
sevip unutmakmıdır,
yoksa,ateşiyle yanmakmıdır
gerçek sevgi?
o yandı ateşiyle...
ateşten elbise giydi...
görebilme ihtimali bile...
bir muzize gibi gelebilirdi.
ama ihtimal bile...
çok uzağındaydı
karankığa gömülünce insan
etten kemikten dert oluşur.
yaşamak ateşten elbise olur
üzerine giydirilir...