ÇOCUKLUĞUM AĞLIYOR
Kaybediyorum karanlık
gecelerde gölgemi
her sabah
başka bir yorgunlukla
sisler çöker üstüme
çocukluğum ağlıyor
çocukluğum, hiç gülmedi ki...
oysa koşup
kucaklamak isterdim
çocuk,luğumun
ardından kalanları
yürüyemeyen biri gibi...
yürümüyor çocukluğum
demir atmış
geçmişin kucağına
balık ağında çırpınır
çocuk,luğum
sussuz ne kadar
yaşar ki...balık?
bir taşın altına
sığınan karıncalar gibi...
sığındım kabuğuma
ama beni saran
bir yuvam yok ki...
rüzgâr yorganım olur
estikçe başım ateşlenir
dostum diyemiyorum
dostum yok ki...
sarılacak dayayıp başımı
ağlayacağım bir omuz yok ki...
diyarlar bende bitik
sığınacağım hiç yer yok ki...