Artık paslanıyor aynı dertleri
Yaşamaktan her gün zavallı yürek
Silkelemek ister kötü kaderi
Dozunu da çeker çaresiz başım
Ateş sardı beni, aşk mı, değil mi?
Nasıl derde düştüm anlayamadım
Hep içime atıp ağlayamadım
Ne kurşunlar yedi yaralı gönül
Aşkın gözbebeği ilkbahar geldi
Çiçek neşelenip dansa kaldırır
Kelebeği, kuşu, insanlar gibi
Bana yüzü gülmez ağlayan yağmur
Doğudan yükselir günün ışığı
Her yer aydınlanıp umut tazeler
Herkese gülerken, bana ağlayıp
Arkada saklanır bulutlu güneş.