Sonra hüzün sarısı bir sonbahara yenildi tarih!
Sen kaçık bir düşün baş kahramanı oldun yalınayak.
Öyle kimselerin bilmediği çiçekleri sever,
öyle herkesi sevmezdin...
Ben serin ilkbahar sabahlarını solurdum hep,
Sonra ellerini üşüten akşamları.
Ve yine o yalnızlığı yaşardım böylesi yakın...
Senin ellerin üşürdü,
Benim hayallerim...
Örneğin gözlerin!
Onlar deniz feneri ve ben şaşkın kaptan,
Işığında ilerlemekteydim.
Kahverengi bir yarım ada dolardı ufuklara,
Yapay bir yakamoz olurdum ellerinde ümidin,
Sesi bir yel gibi uğuldardı kulaklarımda
Yankılanırken dalgalara karşı sevinçlerinin...
Sonra soğuk bir kaldırımın en sağında bulurdum kendimi.
Büyürdü gözümde küme küme yollar.
Acı bir duman kokusuna boğulurdu geçmişim
Üstüne soru sorulmazmış ya,
Sorulmamış hiçbir şeyin....