Korkusuz sanırdım kendimi.. Oysa yanılmışım..
Çocukluk öğretilerine sığınarak sevdiklerime dört elle sarılıp, kaybetmeyi göze alamazmışım, en çok bundan korkarmışım, yeni anlıyorum..
Gözüme sokarcasına hoyrat, dikenli sözlere maruz bırakan, üstelik sevgili değil, ucuz hayatların nesneleriyle bırakıldığımda korkusuzca savunduğum kimliğim, kaybetmekle ödedi hayatım dediğini.. Hayat neydi diye soruyorum şimdi sessizliğinde çam kokularının..
Yıllarla biriktirdiğim değerlerim, inançlarım şimdi üç beş kuruş satılıyor, gözyaşı bile yok karşılığında..
Meğer ben yalanlara dirençli büyütülmemişim..
Yürekli ol sevdiklerine, sakın onları, sonsuz bir sevgi sunmalısın çınlamaları kulağıma yabancılaşıyor galiba.. Benden yansıyanlar mı en çok acıtanlar yoksa..
Cesur da değilim, korkusuz da, kabul ettim..
İki çift laf edemedim sana saygım uğruna, içime akıttığım göz yaşlarımı gizleyemedim.
Sevdim seni be adamım diyor dilim..
Kaybetmeye cesaret ister yürek.
Ben korkuma yenik düşüp, kendimi sana siper yapıp, değersiz nesnelerin bize gölge düşürmesine, senin sınırlarını geçmesine seyirci kaldım..
Şimdi yaktım, yıktım, savurdum bildiklerimi..
Kaybettim tüm değerlerimi..
Ama yalanı kazandım..
Evet işte bak başardın, beni de herkes yaptın…!