Hani masum çocuklardık ya biz farklı iklimlerde, düşe kalka büyümek dedikleri şeyle baş etmeye çalışıyorduk..
Ayrı geleceklere giderken çakışacağımız sadece içimizde var olan bir nesne ilişkisiydi belki, bilinç düzeyinde değildi..
Şimdi fark ediyoruz ki aynı söylemlerle büyütülmüşüz ve aynı yerden dokunuyoruz her seferinde gülümseyen gözlerimize..
Sevgili bu nasıl rastlantıdır karmaşa bir hayat içinde..
Kaybedilenler yok aslında, her paylaşım uzaklık içinde bile olsa aşka çıkıyor..
Kontrol edemediğini söylediğin duygulara esprilerle yaklaşmak savunmalarla oyun oynamak gibi..
Yakınımda durduğun zaman gözlerinden geçenleri ve söylediklerinin satır aralarını bilmesem kalmazdım..
Aynı duygularla büyümenin verdiği bir güven bu belki, yazık olmasın diyordum ya bu aşka kendi sıramı savdım, şimdi sende..
Ruhumuzun birlikteliğini yazgı saysak yanlış olmaz, hayat çizgisini bunca zaman bize çizmiş gibi..
Ben seni özlerken, sen özlemezsen olmaz ki..
Belki de birbirimize büyürken sevmeyi öğrendik korkulardan önce, şimdi o korkulara bırakmak yürekleri, haksızlık oluyor..
Canım desem ben sana..
Gece mavisi gözlerine uyuyorum desem..
Yıldızları toplayıp her birinde biz'e şükretsem..
Canım desem ve yankılansa yüreğinden..