Ağlattın İstanbul�u mayısın sonunda
Dayanamadı riyakarlığına sıcak zamanlar
Gök savruldu kara bulutlarla
Çöktü üstümüze değersizliğin ağırlığı
Daraldı paylaştığımız mekanlar
Sen suya kulaçtın kendinden ve gözümden kaçarken
Ben camekan ardında gazete haberine sığınak
Biraz kaçak, biraz farkında olarak
Baktık birbirimize zihnimize takılanlarla
Acıdı sen yanım,
Pervazsızdı sözüm de en çok yine ben ağladım
Sen çıktın sessizce, aman yol kesişmesin yürekle
Ben yağmura vurdum kendimi
Yüzümde yapay bir gülümseme, aman bilmesin kimse
Ilık rüzgar birkaç damlayla değdikçe tenime
Küçüldü adımlar, daralttı duygular
Kaldırıp başımı baktım da gökyüzüne savruluyordu bulutlar
Sonrası gözümde yaşla anlattığım haksızlıklar
Dinleyene tuhaf gelen, bu nasıl değer dedirten yanlışlıklar
Öfke can yakıyor, düşününce kendime isyanlar
Sevgili,
Bu muydu mevsimin bize seçtiğin rengi -kara-
Bu muydu sevgimin sendeki yeri -yara-
Etme eyleme dedim de sana
Kaldın şimdi elinde ne yapacağını bilemediğin ahlarla