Kendi halinde bir sessizlik içindeyim uzun zamandır.
Fark ettim ki yalnız sen bu halimden çıkartıp hayata karıştırıyorsun.
Selamını eksik edersen, kapım pencere kapalı günlerce olduğum yerde kalabiliyorum.
Düşünüyorum, bazen ağlıyorum, gülümsemeye de çalışıyorum ama en az yaptığım gülümsemek galiba.
Yapılması gerekenler dışında pek bir şey yapmıyorum bu sessizlikte.
Durmayı deniyorum.
Benim gibi kabına sığmaz bir ruha sessizlikte durmayı öğrettin sen.
Bakmayı, durmayı, akışla yürümeyi öğrettin.
Aşk öğretti ya da.
Amatörce yolumu bulmaya çalıştım kaybolduğum karanlık duygularda.
Büyüdüm, değiştim ve sana yansıttım.
Amatörce bir hisle çıkmıştım yola, aşktı adı.
Şimdi hayatımdaki her şey kadar değerli.
Emek verdiğim, geliştirdiğim, büyüttüğüm bir şey oldu.
Adı aşktan da öte bir yerde.
Su gibi, hava gibi, yaşamak belki de ölmek gibi.
Her an benimle olan, hayata dair bir şey gibi oldu.
Görünür oldu duygularım senle.
Yaşamımdaki aşk sana eşit, sana yakın.
Şimdilerde sessizlikten sıyrılıp konuşmaya başlasam, aşkı anlatsam; sadece adını söylerim.