Ne kaldı güneşin ışıklarından
Baharın çiçekleri
Denizin mavisinden
Son bahar gör nasıl kırık dallar
Kökler taşı yalıyor açlıktan
Kuşlar mahzun
Kapıda ölümü bahçenin
Şu kışa yakın açan gül gönlündür
Meydan okuyor kışa
Ah nerde şarkıları
Nerde ışıkları
Nerde mavi gök...
O kan rengi yapraklarını
Deli bir fırtına yırtacak
Toprakta bir ateş kalır belki
Eşelenir belki o ateşin külleri
Geceye direnen yıldız
Sahilde unutulmuş saat
Vakti kime haber veriyorsam
Zamasnın körlüğü alay ediyor sevginle
Geç bu göletleri var denize
Bir gece bir sert kaşlı ağaç
Bir masa,bir kara yazan kalem
Gönlüne tabut giydirilmiş
Bir mezarı anlatır bir seni zambak
Güz geldiğinde,susar,sararır ve ağlar
Senin derdini duyurmak istiyor yaprak.