dikenli teller altında sürünüyorum
makinelı ateş halinde
yağmur gibi yağıyor kurşunlar
kaldırsam kafamı bir daha düşünme şansım yok
bir iz açtım toprakta
taşlar dikenler batıyor dizlerime
kanıyor ellerim ayaklarım
pamuk yok sargı bezi yok
yanımdan geçip gidenler
bakıyor görmüyorlar beni
gülüyorlar
eyleniyorlar
galiba bir ben düştüm dikenli tellere
makneli bir benim için ölüm kusuyor
sitemler içindeyim
dikenler içindeyim
bir yol var geçip gitmek için
dikenli taşlı sürüm sürüm süründüren
inansım gelmiyor gözlerime
el uzatnlar var
kendini kurşunlara siper edenler var
engeller ve bedeller
erişmenin onurlu yoludur bilesin arkadaş
dikenli teller sırtını yırtmadan
taşlar dizlerini kanatmadan da adam olursun
ama sömüren adam olursun