Eskiden sevdalar varmış; şartsız,koşulsuz,ölümsüz...
Dostluklar varmış bir o kadar.
Sevdalar varmış eskiden; umut dolu,pazarlıksız.
Düşmezmiş sevda yaprakları bütün rüzgarlarda.
Azgın sellere meydan okuyanlar...
Uzun yıllara meydan okuyanlar
Ayrılığın ölümle anılışı...
Şimdi dostluklar var; bir kaç saatlik.
Sevdalar var menfaatlik.
İnsan onuruna yakışmayan çirkin sevdalar var şimdi tezgahlarda,
nikah salonlarında,mahkemelerde...
Eskiden kadınlar varmış; yıldızlar gibi geceyi aydınlatan.
Bakışları ceylanları gölgede bırakan.
Sevdasına türküler yakılan,destanlar yazılan,adaklar adanan...
Gerçeğin taa kendisiymiş eskiden kadınlar.
Anlamın kendisi,sevdanın kendisi...
Öylesine değilmiş yani.
Yani doğal ve saf!
Yani insaf varmış insaf!
Şimdi kadınlar var; şekil sahte,duygu sahte,gülüş sahte.
Ne varsa kurnazlığa dayalı,
maskeli,makyajlı ve boyalı.
Eskiden yiğitler varmış; masumlara sahip çıkan.
Yoksullara sahip çıkan.
Adalete sahip çıkan.
Dünyayı namussuzun başına yıkan.
Şimdi kendini yiğit sananlar var; kiminin adı mafya,kimi kabadayı.
Leş kargası modunda; kan emiciler,fırsatçılar...
Ellerinde silah olanlar,
çıyanlar,yılanlar...
ve silahların ardına saklanımış korkaklar
ve gurur fakirleri...
ve österiş zenginleri...
Eskiden ne çok şey varmş; hiç biri yok şimdi.
Geri verirler mi?
İnterneti versek...
Telefonları...
Lüks otomobilleri...
Çok yıldızlı otelleri...
Savaş uçaklarını....
Atom bombasını...