İnsan ile umut,
ateş ile barut gibidir.
Ateşlendikçe o fitil yüreklerede,
yanar gider.
gittikçe kesilmez nefesler,
gittikçe gür çıkar seseler.
Gidişinde saklı kalırsın birşeylerin.
Kim demiş gidiş bitiştir,
kimdemiş!
Fitilin yanışı seni alır götürür,
son noktanın kouylacağı yere; sessizce...
Ne kadar bilsende,
bunu bilerek yaşayan tek canlı olsanda,
güzelliğinden olcak yaşamanın; umrunda bile olmaz.
Sana ne yoluktan,ayrılıktan,hastalıktan ölümden...
Ne gelir gelsin başa,
birşekilde alışacakasın,
taaki senin yok oluşuna kadar...
Hissedemeyeceğin için alışmana gerek kalmayacak bu sefer.
İşte orda şair olmak bir başkadır,
Şüphesiz,korkusuz,önyargısızca...
Ver elini diyor şair,
Herşey insanlığa,insanca yaşamaya,sevgiye,dostluğa,
gerçek olanına,
yürekten olanına...