Mutsuz göğün yakıcı soluğu rüzgar,
Kat erimiş kararımızı kendine
Ve uzak tut güçsüzlüğü bizden!
Hatırlar mıyız eskil bir kapı üstündeki
Gökkuşağını?
Görmüş müydük? ne zamandı?
Daha ılık zamanlardı sanki,
Sözün daha biz olduğu, bizim biz.
Yıkım tehdidinde bir el bekleniyor rüzgardan,
Alsın bizim değişmez bedenimizi kendine
Ve başkalarının değişme ruhunu sürüklesin!
Bilinmez yok mu edilir ölümcül ova
Bir türlü egemen olamadığımız? kaç türlüydü?
Düzlüğü boğucuydu sanki; hiç sözsüz
Bizimse biz gibi yöresinde hiç duramadığımız.
Oyunsa gök ve rüzgar,
Mutsuzluğu göğün, şiddetli rüzgarın,
Kim ekler kendine uçtu uçacak düşüncemizi
Ve ne yakın kılar gücünü bize aydınlanabilir
Gecenin?
Bizim söz, sözün biz olduğu!