Dünya ki; üzerinde nice âşıklar yaşar;
Bazen estirir kalbe soğuk rüzgârlarını.
Gönül ırmaklarından gönlüme sevgi taşar;
Dünyam, kâinatım sen; aç bana kollarını.
Ucu bucağı yoktur sevda denilen ufkun.
Yaralar sarılmıyor, sevdalılar hep suskun.
Dağ, taş ve de denizler bana her daim küskün;
Dünyam, kâinatım sen; aç bana kollarını.
Divane demiş herkes şu biçare Osman'a,
Gökyüzü ve yıldızlar yâri getirir bana.
Yapamadı sensiz kalp, yenik düştüm zamana;
Dünyam, kâinatım sen; aç bana kollarını.