Hayata uyanamadım bir türlü
Güneşi göremedim
Tek görebildiğim hüzündü
Hoşça kal derken
Zor kazandığım herşeye
Kolayca veda ederken
Bana sırtlarını döndüklerinde
Pişmanlık yoktu gözlerinde
Doğrular yoktu sözerinde
O kadar basitleştirmişlerdi ki bunu
Boşverebiliyorlardı
Geçiştirebiliyorlardı yalanlar ile
Anladım ki ben ölmüştüm
Bu da bir oyundu
Sesimi duymuyorlardı
Beni görmüyorlardı
Ya da kuralları buydu
Ve kendi küllerimden doğmaya çalışırken
Eksik olduğunu farkettiğim şey ruhumdu
Onu bulduğumda ise
Ben olacağım
Bu oyunun baş rolünde
Ama kuralları baştan yazmalıyım
Bu kadar acımasız olamam ki
Bu kadar vurdumduymaz
Boşveremem ki
Bana sevgiyle yaklaşan kimseyi
Çeviremem ki geri
Sırtımı dönemem ona; muhtacken bana
Hoşça kal diyemem ki
Ozan Oğuz