Uç beyi miydik şehriyârın
sürgünü mü?
Geceye mi zincirliydik
yoksa biz miydik ebesi
nevbaharın?
Dilimizde zakkum acısı.
Bizdik şehristanların beton ormanlarını yara yara geçen, elimizde ufunet denizlerini biçen asâlar. Kanımızdan karanfiller bıraktık geçtiğimiz yollara ki yaladı ardımızdan gecenin yarasa dilleri. Gazel damarımızdan daha yakındı bize yağının paslı kılıcı ve başımızın üzerinde alıcı kuşlar dolaşırdı.
Reddettik kayraları. Sunduk gülnar bedenlerimizi kan rengi şafak çığlıklarına.
Fâili meçhul kurşunlara geldi imlerimiz.
Paslı dilinizde zehirli sus çiçekleri.