Mevsimlerden kıştı yaşanan...
Yüreğimdeki ayaz bu kıştan da soğuktu..
Gelişinle ısınırdım, sıcacık olurdu tüm bedenim.
Oysa ki hiç istemezdim gelişini.
Sıcaklığın arkası dayanılmaz bir soğuk olurdu ve ben...üşürdüm.
Bilirdim gidişin son değildi, bilirdim, ama ben yine de üşürdüm.
Gözlerindeki ışığa bakmak sonsuz bir keyifti benim için.
O ışıkta kaybolmak, yokolmak isterdim.
Gözlerin hiç kapanmasa derdim.
Ruhumda gezinmene izin verirdim, işte o zamanlarda ben de katılırdım sana.
Dünya o an sadece ikimiz etrafında dönüyor gibi gelirdi.
İşte o an seni ne çok sevdiğimi anlardım.
İşte o an canım yanardı.
Bilirdim bir gün... bir gün...
Sen.. Beni severken,
Ben yalnızlığıma mahkumdum..
Ben.. Sana aşıkken,
Sen çaresizliğine tutundun..
Biz bu aşkı yaşatabilecekken,
Ne olduğunu bile anlamadan,
Kalbimizdeki yaralardan kan damladı.
Sen... Ruhumu da alıp buralardan giderken,
Ben... Hasret kokulu saçlarının özlemindeydim..
Sen... Ruhumun bahçelerinde dolanırken,
Ben... Yıldız gözlerinde boğulmaktaydım.
Ve biz.... Biz bu aşkı
Tükettik...
Bitirdik...
Yitirdik...
Sonuçlarını bilemedik...
Birimiz kendini bulurken, diğeri kaybetti.
Birimiz yücelirken, diğeri küçüldü.
Savrulduk...
Savrulduk...
Bu anlamsız dünyada, anlamsızlıklarımızda boğulduk..
Sen.. Benim ekmeğim aşım oldun
Yolum yoldaşım oldun.
Hak yolunda hakkım,
Rüyalarımda eşim oldun.
Sen var ya sen...
Bugün olmazsa, yarın ki muradım oldun..
(Şizofren Ruhum adlı deneme yazımdan)