Boşum, çınlarım en küçük ayak sesinde,
Sütunlarıyla, revaklarıyla, kubbeli odalarıyla debdebeli, heykelsiz bir müze,
Avlumda bir pınar çağıldar ve gömülür kendi içine,
Rahibe gönüllü ve dünyaya kör. Koku niyetine
Salar solgunluklarını mermer zambaklar.
Düşlerim kendimi büyük bir ahaliyle,
Beyaz bir Nike'ın ve birkaç yalın gözlü Apollon'un annesi olduğumu.
Halbuki, ihtimamlarıyla rencide eder beni ölüler, ve bir şey olamaz.
Alnıma koyar bir elini ay,
Bir hemşire misali ifadesiz çehreli ve suskun.