Diyorum ki
Gözlerimin feri gibi
Kulağımın sesi
Bu ten
Bu beden
Senden fakir
Sessiz sakin
Kırılgan satırlarıma düştün yine
Dolaşırken yapayanlız istanbul sokaklarında
Bir adam
Tek başına
Tek aşınla
Gözleri dört duvar arasında
Hep ufaktı benim odam
Soğuktan titrek dişlerim
Gözlerim uzaklarda
Kulağımın ırzına geçmiş uğultularınla
Ceketimin son düğmesini iliklerdim
Anlamsızca karşında
Gözlerin gözlerime batardı
Eliminin kızlığı bozulmuş
Zifiri karanlık bir kan akardı
Oysaki
Bütün dolaştığım sokaklarda
Adımı ezberlettiğin ağaçlar
Hep yalandı
Ağaçların boynu bükük sus&tu
Kan kustu
Bu kentin sokakları sessizdi
Ben sessizliği de severdim belki
Yitik bir şehrin gölgesine düşmüş ihanetin
Affedilmezdi
Dur&du
Bıçağın kör sırtı
Sırtıma vurdu
Hani fısıldardın ya
Sessizce
Nefesinle ırzına geçtiğin kulak mememe
Hala acıtıyor
Fısıldayan insanlar
Senden ufak bir hatıra kaldı bedenime
Susmak
Haykırmamak
Nereye kadar?
Göbeğimin deliği düğümlendi
İçinden çıkamıyorum
Sen hep hikaye diyordun
Üzülüyorum...
Artık!
Geceleri kabuslarımda
Çığlıklarını duyduğumda
Dokunamıyorum kanattığın kulağıma
Ey Şair&...
Unutulmuş baharların
Boynu bükük eskimiş şarkıları gibi
Hasret kal benim sesime
Oysaki...
Teninin kokusu var
Hala tenimde