Bir göktaşıydı O, tarumar eden dünyamı
Neye değdiyse binlerce parçaya böldü
İçimde varolan tüm güzellikler
Öncesinde vardı, onunla öldü…
Kocaman bir çukur, kapanmaz yara
Ve bir de gözleri gibi simsiyah
Geceler bıraktı o taş dünyama…
Hala öyle yaralı, bölünmüş duruyorum
Bir göktaşını sevdim… İtiraf ediyorum…
…
…
Kayıp giden bir yıldızdı o,hayatımda
Güzel, parlak bir yıldız…
Hiçbir iz bırakmadı ardında
Diğer yıldızlar gibi…Sayısız…
Şimdi kapatınca gözlerimi
Bir tek çocuk tebessümü aklımda.
Seyretmesi keyifli, yok oluşu buruktu
O, biraz ışık, biraz umuttu
Bir tek iz bırakmadı ardında
Diğer yıldızlar gibi… Sayısız…
Kayıp giden neşeli bir ışıktı o…
Karanlığıma dost bir kuyruklu yıldız…
Dünyamın üzerinden öyle sessizce kaydı
İtiraf ediyorum, gözlerim onda kaldı…
...
...
Gecenin ortasında karşılaşınca
Mümkün değildi ondan büyülenmemek
İçime sımsıcak bir ışık yaydı…
O, ancak ayda bir kez rastlayacağım
Gökyüzüne asılı bir Dolunay'dı…
Oysa ki yalandı yaydığı ısı
Bir yansıma… belki göz yanılgısı
Ancak ayda bir kez dünyama giren
Dolunay…Kocaman bir taş parçası…
Her ne kadar anlasam bile yanıldığımı
İtiraf ediyorum, gece olunca
Gökyüzüne bakarak onu aradığımı…
...
...
Soğukta güneşim, sıcakta gölgem
Bulutum, güneşim, çobankuşum…
Sen…
Ellerinde umut, kalbinde sevda
Sandın ki sardın tüm yaralarımı
Nasıl gönülsüzüm bilsen sevmeye.
Hala Dolunayın ışığı vurur
Göktaşının yıktığı bu harabeye…