bahar, o gül apansız bana yüzünü asıp giderken,
Sonrası hazanın pusuydu bende kalan yalnızca,
Anılara sarılıp ta, ısınayım ben derken,
Bir baktım kardan da soğuk, hasretti başıma yağan...
Apansız kurumuştu kaynağı o sevdanın,
Artık gönül deryasının yeri bir çöldü,
Kervanını da kovmuştun, içimdeki vahanın,
Ve o çölde, hasret susuzluğundan, senin mecnun da öldü...
Off, offf, ben yardan değil de, serden geçtim,
Bilimezmiyim, yarsız ser'in mecnuna ne faydası var,
Bende bir hayat deryasıydın ya, bitirdin,içtin,
O yarde şimdiyalnızca bir çölün yası var...