son uykulara da sığmaz olmuştu öykülü dalgınlık
ben hangi çabayı kurtarabilirdim ki depremimden
boşluğun kıvrımlarına çıkardığım sözcük serinliği
gibi kırılmıştı öncesini göze alan öğlen sonrası da
uçurum ağızlarında sert dalları kırmıştı tırnaklarım
acemi kalmak usta işiymiş meğer bilmek yitirmeyi
zulmünü göstermedikçe fark edilmiyordu zaman
hep bir insan olmaktan fazla yalnızlaştıkça ödeşme
yoruluyor kabulleniş iltifatlarınızda sinsi iktidardan
üşüme imgesine tutunuyor kışın her kuytu sıcaklığı
benden geliyorsunuz ya dönüp baktığınızda dönen başım
yaşam tüketiyordu iliştiği her yanımda kirlenen ilaç
yakalanırken sözün kırışığına sözden tehlikeli olduğumu
kornalar hatırlatıyordu silik ve emanetmiş bütün anlam
gelece bildiğim bütünün imhasında eziledurdu işçilik
belki kurduğu şiiri hatırlamaya çalışan biri oluyordum ben
belki suçu üstlenmiş olmak rahatlatmıyordu, fakat değişir
mi diye gizlime ağlıyordum hep gelmeyecek olanı
varlığımın yaratıcısı olan kayıplar kadar beni doğuran
çıplak mevziler doğurmuştum her yitirdiğimde bende kalan