Bakmayın yüzümdeki yaralara,
Sevda yorgunluğu öldürmüş annemi,
Görmedim ben ne annemi...nede babamı,
Her gece uykularımda bir el okşar başımı.
Kim olduğunu bilmediğim bir insan eli işte,
Anne kokusunu bilmediğim için,
Bir baba nedir duygusunu yaşamadığım için,
Geceleri saçımı okşayan o el kimindir bilmem işte.
Bildiğim sadece yaşlı bir adam bulmuş beni,
O kimsesiz...ben kimsesizmişiz işte.
Şimdi o hasta ve yaşlı...
Bense küçük ve yaralı...
Bayramlar gelir geçer kimsesizliğimiz aklıma gelir,
Ne kapımızı çalan olur ne yüzümüze bakan.
Yorgunluğumla kenarlara çekilip ağlasamda,
Boğazımızdan geçecek bir lokma ekmek için çabalamaktayım işte.
Kör bıçaklardan farkı yok bu çocuk kalbimin.
Yüzümdeki yaralar için ilaç almakmı dediniz...
Unuttum...öylece dalmışım...
Nereyemi bakıyorum.
Karşı ki parkta iyi giyimli çocuklar var,
Kaydıraktan kayıyorlar,salıncakta sallanıyorlar.
Kiminin elinde simit,kiminde dondurma,
Bense gördüğünüz gibi içlenirim burda...
Nedenmi?
Çünkü beni bu yaralarımla parkta oynatmıyorlar.
Ayaklarımda bir terlik parçası elimde bir boyacı sandığı...
Bir elimde sabırdan kalan akşama sakladığım ekmek parçası.
Haydi şimdi kör bıçak misali kalbim sırası değil hayal kurmanın,
Akşam oldu artık,
Köhne bir barakada seni sokaklarda bulan yaşlı bir adam ekmek bekler.
Sizde bakmayın yüzümdeki yaralara,
Bu çocuk kalbimdeki yaralar yüzümdekilerden daha fazla.