Haykırdı göklere umutlarını,
Yankılandı geri geldi.
İşte, o zaman anladı yakıcı yalnızlığı
Burukluğu, kimsesizliği ve sensizliği.
Akbabalar yurt edinmiş mavinin derinliklerini,
Dört döner gökyüzünde
Yok etmek istercesine maviyi,
Buruktu, kırıktı, üzgündü yüreği.
Paramparça ağlayan bir yürek,
İsyanları ayyukadır suskunluğun sessizliğinde,
Karanlıklara sürgün dünyası.
Çığlıkları duyulmaz, mavilikleredir isyanı.
Uçurtması parçalanmış, topacı kaybolmuş,
Şekeri bitmiş bir çocuktur o şimdi.
Nereye baksa solgundur renkleri,
Nereyi tutsa parça parçadır, elleri.
Açamaz derdini, savunmasız yüreği.
Yeniden tutunmaya çalışsa da ruhu,
Eteğinden çekiştirir onca yaşanmışlıkları
Dost rüzgarı savurmuş, yıkılmış bedeni,
Ebedi uykuyu bekler, kendi hücresinde şimdi.