Bir kadın şakıyor ovada. Yayılıyor alacakaranlık ve silip süpürüyor O'nu; ne ki şarkısı yeşertiyor O'nu tarlada.
Yüreği, ırmak taşına çalınıp kırılan bir kadehti bu akşam. Ne ki şakıyor hâlâ; gizli yara şarkının telini gerip, inceltiyor. Değişiyor sesin tonu ve ıslanıyor kanla.
Tarlada dilsizleşiyor başka sesler de ölen günle. Biraz önce öldü gitti en son kuşun şarkısı. Ama ölümsüz yüreği, acılarla yaşayan ve acılarla parıldayan yüreği topluyor bütün o suskun sesleri kendi sesinde.
Akşam vakti dilsiz kesilen bir koca için mi söylüyor şarkısını, yoksa bağrında uyutacağı çocuğa ninni olsun diye mi şakıyor? Gecenin patlayışında yalnız kalan bir çocuktan daha da korkmuş olan yüreğini avutmak için mi yoksa?
Bu şarkının annesi olmak ve karşılamak için onu, geliyor gece; yıldızlar insansı bir şefkatle parıldamaya başlıyor, bütün bir gökkubbe insancıllaşıp, anlayış gösteriyor dünyanın acılarına.
Yakamoz kadar berrak şarkı, temizliyor ovayı ve yunuyor insanların birbirinden nefret ettikleri günü. Sürdürüyor kadın şarkısını, gırtlağıyla nefes alıyor gün ve yükseliyor yıldızlara doğru.