Erkenden kilit vurulur kapına,
Kurşun gibi düşer canına bu sürgüler . . .
Yeniden ranzana mahkumsun,
Ufak pencereden gökyüzü azıcık görünür,
Umut azıcık görünür,
Çare azıcık görünür,
Çaresizlik kocamandır!
Dışarıya çıkmayan, çıkaramadığın,
Bir türlü üstesinden gelemediğin çaresizlik!
Koğuşun içinde bir ölüm soğukluğu!
Bir kabir havası . . .
Ve çaresizliğinden açan azap çiçekleri!
Sen beni uzaklardan sevsen de hiç bir şey değişmiyor gülüm . .