İnsan mıdır acı çekmek için aşka bulaşan?
Yoksa aşk mıdır ona tutulanı acılar içinde bırakan?
Kendimden pay biçiyorum sevgili
Adım attığımda seninle bir hayata,
Kapının ardında bırakmıştım
Üstüme yapışan tüm acılarımı...
İnandırmıştın beni
Seninle yeniden doğacağıma...
Ama bahsetmemiştin
Kendimle beraber
Koynumda yeni acılar doğuracağımdan...
Tüm bunları düşündüğümde,
Hayır ben olamam,yeni acılar biriktirmek için aşka bulaşan...
Sonra kalkıp senden pay biçiyorum
Önce adına aşk deyip
Seni kumaş gibi yüreğime biçiyorum...
Daha o an acıtıyorsun yüreğimi.
Eski yaraların acısıdır diyorsun
Avutuyorsun beni...
Çocuk gibi bir sözünle
Bende avutuyorum kendimi...
Ama adın gibi biliyorsun
O acıların sana ait olduğunu...
Ama ben bilemedim,
O gün, yüreğin diye acılarını tutturduğumu yüreğime...
Şimdi yeni yeni anlıyorum ki,
En başında başlamadan bitmişti bu aşk...
Senide suçlamıyorum
Bendim sana aşk diyen
Ve yine bendim
Sana inanıp,gözlerimi kör eden...
Acı çekmek için bulaşmadım aşk dediğim sana
Fakat sen bu adı taşıyamadın
Beni taşıyamadığın gibi kalbinde.
Veremedin aşkın hakkını
Ne bana,ne kendine...
Kısacası,
Bilemedim bu aşkın dikiş tutmayacağını yürekte
O yüzden hata bende,
Bir kez bile tutuşturamamışken ellerimizi
Birbirlerine tutuşturmaya çalıştım yüreklerimizi...