Bir insan kaç aşk sığdırabilir ki bir ömre,
Bazıları göçerken bu dünyadan
Gerçek aşkın tadına varamadan
Gel biz vazgeçelim vazgeçmelerden…
Tutup yakasından,
Yerin yedi kat dibine kilitleyelim ayrılığı…
Sen bir he de,
Kapı dışarı edelim hüzünden bozma mutlulukları…
Oturt gözümün karşısına gözünün bebeğini
El ele tutuşturup yüreklerimizi,
Birbirine bağlayalım ömrümüzü…
Mutluluğa değil,
Gerekirse mutsuzluğa da birlikte varalım…
Gönül koysakta aramıza
Daha arkamızı dönmeden
Tekrar kanalım birbirimize
“Seni seviyorum”larla
Sen bir gel,
İki ayrı bedenden
Tek bir ruha varalım
Gün gelir bir gün ayrılırsak eğer,
Öyle çok işleyelim ki içimize,
Dar gelsin ruhumuza uydurmaya çalıştığımız her beden
Ve bir gün;
Düşsekte dünyanın ayrı köşelerine
Bedenlere ne gerek,
Ruhlarımız elbet kavuşur birbirine…