Samanyolunda,
Güneşi sen olan,
bir güneş sistemiydin sen.
Bense,
hüzün atmosferine bürünen,
senin çekim gücüne kapılmış,
çevrende çılgınca dönen,
minik gezegenlerden biriydim.
Sisteminin bir parçasıydım,
özlem yörüngesinde gezinen...
Çekim gücü sendeydi.
Kuralları koyan,
kuralları uygulayan sendin.
Yaklaşamazdım sana,
izin vermezdin.
Uzaklaşamazdım senden,
gücüm yetmezdi.
Çevrendeki özlem yörüngesinde,
yol aldığımı sanarak, döner,
her dönüşümün sonunda,
başladığım noktaya gelirdim.
Bilirdim
sen sevda sisteminin merkezinde,
ben karanlık, uzak bir yerindeydim...
Sen güçlü sevda ışınları yayan,
dev bir kaynak;
ben bu ışınları yansıtan,
kırık bir aynaydım...
Evet,
sevdim, sevmiştim seni.
Dediklerin doğruysa
yürekten söylenmişse sözlerin,
sen de sevmiştin beni.
Ancak ben,
antik çağların derinliklerinde,
sevda efsanelerinin her yerinde,
ve de yıkılmış sevda kentlerinde,
unutulmuş bir zamanda
ya da
doğmamış bir mekandaydım..
Sense çağını aşmış,
binlerce yıl ileriye ulaşmış,
sevda bahçelerinde dolaşmış,
modern çağın,
modern bir kralıydın..
Aramızda milyonlarca yıl,
ışık hızıyla gidilse bile,
aşılamayacak uzun bir yol vardı sevdiğim.
Düşün ki,
tüm bilinmeyenleri bildik.
Düşün ki,
mucizeler yarattık.
Yine olmaz,
yine olamayacaktı..
Biz bir araya gelemezdik,
aynı zamanı,
aynı mekânı paylaşamazdık seninle.
Nadide taşların,
altın işlemelerin satıldığı
dükkanları bilirsin;
vitrinlerine bakmış,
herkes gibi sen de görmüşündür...
Peki;
herhangi bir yerde,
paslı bir ok başlığıyla,
altın işlemeli kral tacının,
bir arada sergilendiğini
gördün mü hiç?
Paslanmış ok başlığıyla,
ak gerdanları,
nadide kolları süsleyen,
pahalı takılar
aynı vitrinlerde olur mu?
Olamaz sevdiğim, asla olamaz...
Ben hayallerimde, düşlerimde
yaşayabilirim seni.
Bir araya gelemeyiz biz.
Yanan yüreğimi göremediğin gibi
buna izin de veremezsin sen...
Yerine mutluluk ekmek için,
hüzünlerimi de deremez,
deremezsin sen sevdiğim.
Onun için sus,
sus sen,
sus lütfen;
birşey söyleme,
sen söyleme..