Aklımın kapıları çalıyor.
Israrla açmıyorum.
İnatla çalıyor bir tanrı
gençliğini damarlarımın.
Çöplükte öten horoz gibi,
Sahipleniyor yuvasını
Elimden uçurduğum sokak kuşları.
Ben en çok onlara ağladım,
Kafeslendiler diye zamansız...
Islıkları tahrik kokan dudakları
Düşlüyorum gece yarıları.
Yüzümde bir mücadele sonrası
Kabuğu tutmuş zafer yaraları...
Musluğa dayanmış ağızlar gibi
Dileniyorum soğukluğuna yaşamın.