Yokluğu sözle bildirmeyi deneyen, aslında hiçbir şey söylemiyor demeliyiz.
Her hangi bir varlığa yokluk yükletilemez.
Ruh, bilgisizliği çürütmeye alışıncaya kadar, bu çürütme ile kendinden utanarak, ögretime yolları kapayan kanaatlerden sıyrılıp tertemiz bir hale gelinceye kadar, ancak bildiğini bildiğine ve bilmediğini bilmediğine inanıncaya kadar, kendine verilen ilimden hiç bir fayda görmez.
Uyarı yolu ile eğitim hem çok emek ister, hem de az işe yarar.
Ben bilginim diyen kimse, elimden gelir dediği şeyde artık bilgi edinmek istemeyecektir.
Bilmediği halde bilirim sanmak: düşüncelerimizin bütün yanılmalarının ardında yatan sebep budur.
Akılsız ruh, çirkin ve ölçüsüzdür.
Kötülüğün, ruhta iki şekle büründüğünü söylemek gerek; biri vücutta hastalığın, öteki çirkinliğin karşılığıdır.
Bütün sanatlar, kazanma ve meydana getirmeden başka bir şey değildir.
Başarılması gereken iş ne kadar büyük olursa olsun, bu durumda her zaman ve herkesçe kabul olunan kural şudur; pek büyük konulara geçmeden önce, ilkin küçük ve daha kolay örnekler üzerinde denemelerde bulunmalı.