Gönül sanır mısın ki yârdan uzak hoştadır;
Dil küskündür o vakit, teselli boşunadır.
Ne yüzü güler o an, ne de çıkar sesleri;
Ne umut kalır onda; ne tebessüm izleri.
Solmuştur bütün güller kelimeler anlamsız;
Kurumuştur toprağı, çatlar kalbi apansız.
Mevsimler var mıdır ki o sevenin kendine?
Hüzünler takılır hep aklına kalemine.
Sonra bir vakit gelir mevsim olur mutluluk;
Gözler görür dünyayı, yürekler alır soluk.
Çünkü gelecektir yar, mis kokacak mabedi;
Yüreğindeki sevinç olacaktır ebedi.
Hangi seven vermez ki canını cananına?
Hangi kamer denk gelir sevdiğinin canına?
Şimdi yürek uçmakta, sevdiği geldi diye;
Ellerini uzatıp, verdi diye hediye.
Osman hoş sedâdadır yine bu akşam canlar!
Sevenin yüreğini, ancak sevenler anlar.