Birbirimizi tamamlayan iki parça gibiydik
Hayatın bir araya getirdiği
Savrulup yolunu bulmuş
bir daha ayrılmayacak gibi duran
Ve hiçbir şeyden etkilenmeyecek gibi dimdik
Oysa öyle küçük şeyler vardı ki
İçimizde büyüttükçe büyüttük
Onca şeyin ardından yıkılmamış
Sapasağlam dururken
Küçük beyinlerin yarattığı küçük şeylerin
Bizi çürütmesine izin verdik
Sonra bir rüzgar aldı bizi
Ve farklı yerlere savurdu
Bir yaprak gibi süzüldük bilinmezliğe
Ama yolumuzu kaybetmedik
Sadece tek bir şeyin farkına vardık
Bu hayatta bütünlere yer yoktu
Ve biz de asla bütün olarak kalamayacaktık
Ve bir bilinmezliğe, bir bütünsüzlüğe doğru
Yolumuza devam ettik…