Nisan'ın ateşini hissediyorum
Beni benden alıyor
Ama o bir örtünün arkasında gizlenmiş
Yüzünü görebiliyorum sadece
Bilinmezliğin ötesinde
Ve hayali bir set kurmuş önüne
Oysa ki ilersem de uzaklık aynı
Ulaşılmazlığı da getiriyor beraberinde
Aşılacak hiçbir nokta yok
Sıfır noktasından bir başlangıcı işaret ediyor
Geriye gitmek sadece zaman kaybetmek
Ama öyle alıcı ki beni sürüklemekte geçmişe
Yağmur yağıyor
Ve mum ışığı kesiliyor
Yüzünde bir gülümseme
Alay edercesine
Boşluk izliyor
Hoşça kal dercesine
Yüz soluyor ve kayboluyor
Hızlıca koşacakken
Başarısızlıkla duruveriyorum o an
Ve örtünün yok olmasıyla beraber
Durduğu sisin içinden
Kaybolup gidiyor
Ozan Oğuz