Hani elmas gibi parıldayan gözler vardıya
Şimdi söndüler
Siyah birer boşluk oldu bakışlar
Sadece aldığı kadarını yansıtabilen
Yaşlar bile kurudu içinde
Yıldızlar gibiydiler
Hiç sönmeyecek gibi ışıldarlardı
Bulutsuzluk özlemiyle yanıp tutuşurlardı
Şimdi ise bir boşluklar
Bir siyahlıktan ibaret
Hayatın başladığı yerde biten
Tam parıldacağı zaman sönen
Kayıp bir ruhu arayan maviliklerde
Ama bulutlardan önünü göremeyen
Birinin şiiri bu
Ama hala umutlu
Bir gün olur belki
Parıldar o gözleri elmas gibi...