Kin önce girdiği kalbi zehirler
Sevgiyi yok eder nefreti besler
Hayatı insana çekilmez eder
Çamurla beslenen sele dönüşür
Bir kere düşmeye görsün kin kalbe
İnsanı sürükler kendiyle harbe
Çiçek bahçesinde yürüse bile
Gülleri görmeyen köre dönüşür
Herkese kuşkuyla bakmaya başlar
Düz yolda yürüse yolundan şaşar
Elinde olmadan gaflete koşar
Suları çekilen göle dönüşür
Her daim mutsuzluk içinde olur
Çareyi herkese çatmakta bulur
Elbette sonunda hüsranı bulur
Ateşi tükenen küle dönüşür
Yaşayan ölüden bir farkı kalmaz
Nasihat boşuna faydası olmaz
Sevgiden uzakta böyle yaşanmaz
Sonunda toplumda kire dönüşür