Ne gariptir şu ayrılık günleri... Bir dosttan da, düşmandan da ayrılsan; nedense bir tuhaf oluyor insan.

Geldin ya! şimdi herşey güzel seninle. Yürümenin, konuşmanın, nefes almanın bir başka anlamı var artık. Sen varsın ya, herşey bambaşka gözlerimde.

Aşk başlamadan güzel bakışlarda korku olduğu zaman güzel birbirimize sezdirmemek... İçin çırpınış başkaları görmesin diye çabalayış gözlerim gözlerinin mavisine değdiği zaman.

Sevmek… seni alabildiğine sevmek… hiçbir şeyi umursamadan, bütün karanlıkları hiçe sayarak sevmek tutmak ellerinden, o derinlere inmek, gitmek oralara, o yerlere orda hep sen olmalı, seni yaşamak ve olduğun yerde bile.

Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın, denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın, öylesine yıktın ki bütün inançlarımı; beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.

Bu nasıl sevgi böyle? bu nasıl tutku? bu nasıl özlem? ne zaman gözlerini görsem bir çoğalıyorum, bir eksiliyorum.

Biraz kül, biraz duman... O benim işte kerem misali yanan... O benim işte inanma gözlerine ben ben değilim -beni sevdiğin zaman.. O benim işte.

Sana en muhtaç olduğum şu anda gel. Yaşamak olsan da gel, ölüm olsan da gel.

Gökyüzü güneş de olsa... Sensiz karanlıktayım!

Gül biraz; bunca keder, bunca göz yaşı dinsin, gül biraz; şu gökkubbe kahkahanı işitsin. Her gidenin ardından koşmaya değmez hayat, gelecekleri bekle, gidecek varsın gitsin.