Sürgülerim kapıları, kapatırım tüm ışıkları. Çeker perdeleri, yalancı bir gece indiririm yeryüzüne. Salarım vefasızlığın aç kurtlarını üzerine, kana bulanmış keskin sivri dişleriyle, liğme liğme ederler senden kalan her ne varsa geride. Ne resmin kalır duvarda, ne de adın dilimin tam ucunda. Buruşturulup atılır, sana yazılmış her bir mektup her bir şiir. Sadece izleri kalır tozlu masamın üzerinde, birde kızgınlığım masum kelimelerin sırtında…
Bazen de sevesim gelir seni yeniden, tıpkı eskisi gibi. Koşulsuz karşılıksız, sensizliğimin göğsümün sol yanına çöktüğü zamanlarda, sevesim gelir seni yeniden. Sonra başkalarına meyledişin gelir aklıma, aşkı bir fahişe gibi atışın gelir kucaktan kucağa, kızgınlığım gelir aklıma. Sevemem seni yeniden, yanlış anlama istemediğimden değil hani, hep kızgınlığımdan…
Seni sevdim pişman olmadım, beni kırdın seni yine sevdim, sana darıldım yine sevdim, lanet olsun ben seni hep sevdim…
Nice haksızlık gördüm, mazlumları korurken, yargısız suçlu oldum, hem de durup dururken, nazenin bir goncaydım, canım yandı kururken, gönül yaralarımı azdırana kızgınım. Gözlerimi yollarda süzdürene kızgınım.
Kızgınlık hainde söylediklerini iyi düşün, pişman olacağın sözleri söyleme bana, kaldırmaz kalbim gerisini.
Bana yapmayacaktın bunu. Sen umutlarımı, hayallerimi yıktın. Oysaki ne değer vermiştim sana, beş para etmezmişsin.
Artık istediğin kadar karıştır aklımı, içinde kendini bulamayacaksın.
Her gecenin laneti üstünde olsun, beni kızdırdın dertler senin olsun, belki o zaman benim gidi dertlerle mutlu olursun…
Ters, düz, hayatımın sadece arasındaki gözyaşı oldun, umutlarımda sayende kayboldu.
Senden beklemezdim bu davranışları, ya ben seni hiç tanıyamamışım, ya da sen benim hiç olmamışsın.