Demiri kızgınken döv.

Seni sevdim pişman olmadım, beni kırdın seni yine sevdim, sana darıldım yine sevdim, lanet olsun ben seni hep sevdim…

Senden beklemezdim bu davranışları, ya ben seni hiç tanıyamamışım, ya da sen benim hiç olmamışsın.

Bana yapmayacaktın bunu. Sen umutlarımı, hayallerimi yıktın. Oysaki ne değer vermiştim sana, beş para etmezmişsin.

Sen o kadar tatlısın ki kızsam da kıyamıyorum sana gözlerin geliyor aklıma gülümsüyorum o anda delice seviyorum seni ama kızgınım hala sana.

Öyle ağırım ki kendime, sen benden gittin gideli. Tenim küs olmuş tenime, sen benden gittin gideli. Öyle bıkmışım ki kendimden, kurudum düştüm dalımdan, sanki ruhum çıktı canımdan, sen benden gittin gideli…

Nice haksızlık gördüm, mazlumları korurken, yargısız suçlu oldum, hem de durup dururken, nazenin bir goncaydım, canım yandı kururken, gönül yaralarımı azdırana kızgınım. Gözlerimi yollarda süzdürene kızgınım.

Kızgınlık halinde söylediklerini iyi düşün pişman olacağın sözleri söyleme bana kaldırmaz kalbim gerisini.

Ömrümden çaldığın zamana acıyorum, zaman hataları telafi edecek günün birinde ama sen o zaman telafisi olmayan bir hata olacaksın gözümde.

Kırıldıkça öğrenir insan boş vermeyi. Belki de bu yüzden sildim birçok şeyi.